Een eindeloze discussie leek het. Op ieder forum stond het bol van het gehakketak over en weer.

 

Enerzijds PADI, de geldbeluste organisatie waar je voor veel te veel geld een brevet kocht en nog steeds niet kon duiken. Aan de andere kant de NOB, een oubollige bond, die hopeloos achter liep en waar je eerst zes jaar moest snorkelen om eindelijk een fles op je rug te mogen dragen. Beide stellingen natuurlijk totaal overdreven en zeer gekleurd.

 

Deze discussies blijven bestaan. Sterker nog, ze worden alleen maar verder uitgebreid met organisaties als DIR, GUE en wat al niet meer. De zin of onzin van vinwippen of een buddylijn, enkele of dubbele set. Brilletje op

het voor- of achterhoofd. Ik heb ze vaak voorbij zien komen. Felle discussies die nergens toe leiden.

 

In de eerste jaren na het behalen van mijn (PADI) brevet, ben ik wel eens de discussie hierover aangegaan met een fanatieke NOB-adept. Het enige wat eraan ontbrak was een tatoeage van het NOB-logo op zijn borst (hoewel ik dat eigenlijk nooit heb kunnen controleren). Ik heb mijn opleiding gedaan bij, de helaas veel te vroeg overleden, Reinder Alkema. Een PADI-nstructeur die bleef hameren op veiligheid, en die je eindeloos in het zwembad bleef instrueren als dat nodig was.

 

Ook binnen onze club heb ik inmiddels de nodige opleidingen gedaan. En eigenlijk zijn er geen verschillen. Onze instructeurs zijn serieus met hun lessen bezig, hebben geduld en nemen de tijd voor iedere cursist. Waarbij ze er natuurlijk wel van uit mogen gaan dat iedere cursist zelf  verantwoordelijk is voor het leren en oefenen van de lesstof.

 

Hoe goed je leert duiken ligt dus niet aan de organisatie waar je duikt.

Het ligt met name aan je instructeur en hoe serieus jij jouw opleiding neemt. Helaas staan de fora dus nog steeds bol met de wedstrijdjes ver pissen. Leren we het nou nooit?

 

Wim